درک و شناخت کامل از وضعیت موجود سازمان و پیداکردن مشکلات آن که عارضه یابی سازمان نامیده می شود، اقدامی حیاتی در فرآیند پیوسته فوق الذکر است. عارضه‌یابی در مفهومی عام به معنای شناسایی و کشف مشکلات و نارسایی‌های موجود در سازمان می‌باشد. هر سازمانی با توجه به ویژگی های خاص خود درگیر مشکلات کوچک و بزرگی می باشد که درک و برطرف نمودن این مشکلات، تا حد زیادی در رشد و توسعه سازمان، موثر خواهد بود. اما بعضی مواقع این مشکلات در سازمان ها پنهان می مانند و زمانی آشکار می شوند که حل آنها مستلزم صرف هزینه و زمان بسیار بیشتری نسبت به قبل می باشد؛ لذا تشخیص به موقع عارضه‌های سازمان کمک بسزایی در کاهش هزینه های برطرف کردن آنها می نماید. شناسایی مشکلات سازمان نیازمند درک کلی از سازمان و آشنایی با جزئیات فرآیندهای سازمانی می باشد که این امر، در سایه کاری دقیق و کارشناسی شده ممکن می باشد. انجام فعالیت عارضه یابی به عنوان گام اولیه در تعریف اقدامات لازم برای توسعه ظرفیت مدیریت و نظام های مدیریتی و اصلاح عملکرد سازمان فعالیتی بسیار ضروری و گامی از یک پروژه استراتژیک در سازمان است. گام های عارضه یابی سازمان ۱- شناسایی وضع موجود -مطالعات کتابخانه‌ای -مطالعات میدانی ۲- مقایسه با وضعیت مطلوب -انتخاب مدل راهنما -مقایسه با استانداردها -شناسایی عوارض سازمان ۳- اولویت بندی عوارض -تعریف پروژه‌های بهبود -اولویت بندی پیاده سازی پروژه جهت عارضه یابی سازمان حوزه گزینش منابع‌انسانی می‌توان به ارزیابی فرایندهای گزینش نیروی انسانی پرداخت. جهت گزینش نیروی انسانی اقداماتی صورت می‌گیرد که برای افراد تازه‌وارد با مصاحبه و آزمونهای مختلف از قبیل آزمون مهارت و آزمون طبی انجام می‌شود تا افرادی که دارای شرایط مطلوب برای شغلهای از پیش تعیین شده هستند مشخص گردند. پس از طی این مراحل مرحله گزینش بسیار سرنوشت‌ساز خواهد بود تا از بین افرادی که تمامی آنها دست کم از حداقل شرایط برخوردار هستند مناسبترین گزینه انتخاب شود. پس از اجرای آزمون و انتخاب شرکت کنندگان برتر به دلیل نمرات به دست آمده نوبت به مصاحبه حضوری می رسد تا به نوعی رفتار، واکنشها، مقدار صبر و حوصله و بینش سیاسی و مذهبی، قدرت تکلم و روابط عمومی فردی که در آزمون موفق بوده مورد ارزیابی قرار گیرد. بنابراین مصاحبه،آزمون کتبی و مشاهده سوابق و رزومه کاری ارکان اصلی نظام گزینش نیروی انسانی درسازمانها است. مدل عارضه یابی سازمان و شناخت حوزه منابع انسانی بر اساس شاخصهای ادراکی و عملکردی ، از دو بخش سنجش شاخصهای عملکردی و سنجش شاخصهای ادراکی تشکیل شده است و حوزه منابع انسانی را از هر دو جنبه فرایندها و نتایج مورد ارزیابی قرار می دهد. در این مدل شاخصهای عملکردی به بررسی مستندات و شواهد موجود مبنی بر چگونگی عملکرد سازمان در هریک از کارکردهای منابع انسانی سازمان (جذب، حقو ق و دستمزد، ارزیابی عملکرد و …) می‌پردازد. شاخصهای ادراکی به شناسایی برداشتها، باورها و میزان رضایتمندی یا عدم رضایت سطوح مختلف کارکنان از کارکردها و فعالیتهای وابسته به حوزه منابع انسانی از ابعاد گوناگون می پردازد.
